DRWĘCA

Drwęca jest typową rzeką pojezierną. Na całej długości stanowi rezerwat wodny zwany "Rzeka Drwęca", utworzony w celu ochrony środowiska wodnego i bytujących w nim ryb, a w szczególności dla ochrony środowiska pstrąga, łososia, troci i certy. Został on powołany w 1961 roku i swoim zasięgiem obejmuje rzekę Drwęcę wraz z niektórymi odcinkami ich dopływów.

Jest to najdłuższy rezerwat ichtiologiczny w Polsce o powierzchni chronionej 444,38 ha. Dzięki występowaniu znacznych różnic poziomów pomiędzy Drwęcą i jej dopływami, posiadają one na wielu odcinkach charakter podgórski. Sprzyja to występowaniu rzadkich gatunków ryb i minogów - gatunków preferujących wody o dużym stopniu natlenienia.

Dolina rzeki w najwęższym odcinku górnego biegu jest wąwozem 20-30 m głębokości i 8 km długości. Jest to tzw. Czarci Jar, gdzie znajduje się ośrodek zarybieniowy PZW. Środkowy odcinek doliny Drwęcy o szerokości 1-3 km, nad którym leży Nowe Miasto, ma przebieg zbliżony do południkowego i charakter pradoliny, wcięty na 80m w stosunku do przylegającej wysoczyzny. Spadek poziomu wody na odcinku Nowe Miasto -Brodnica wynosi 0,040 %. Dorzecze Drwęcy odwadniane jest przez około 676 cieków stałych i okresowych. Średni przepływ przy ujściu 26 m/s, maksymalna rozpiętość stanów wody w dolnym biegu 3,5 m. Głęboko wcięta dolina i malowniczo meandrująca rzeka sprawiają, iż jest ona na tym odcinku bardzo atrakcyjna turystycznie. Największym dopływem Drwęcy jest rzeka Wel, która uchodzi do niej na poziomie 84 m n.p.m. w miejscowości Bratian ok. 4 km na północ od Nowego Miasta.

Drwęca uznawana jest za jeden z najpiękniejszych szlaków kajakowych w Polsce, który – w przeciwieństwie do takich rzek jak Brda, Wda, Drawa czy Krutynia – zachował swój kameralny charakter. Nawet w szczycie sezonu turystycznego rzeka ta nie jest nadmiernie zatłoczona. Spływ kajakowy to doskonała okazja do wyciszenia się i odpoczynku na łonie przyrody. Z kajakarskiego punktu widzenia Drwęca zaliczana jest do łatwych szlaków. Trudno się na niej nudzić, bo rzeka ta, jak kobieta, zmienną jest. Miejscami prosta, na ogół kręta, raz spokojna, innym razem bystra, przedzierająca się wąskim korytem ściśniętym stromymi brzegami pradoliny lub rozlewająca szeroko i przeuroczo.

Jedną z wielu atrakcji jest możliwość dopłynięcia do Pojezierza Brodnickiego, które należy do najpiękniejszych w Polsce. Szlak jezior jest nieco bardziej uciążliwy do pokonania, ale ze względu na walory krajobrazowe - wart trudu każdego kajakarza. Na całe pojezierze potrzeba od czterech do siedmiu dni wiosłowania, gdyż jego długość wraz z rozgałęzieniami liczy 55 km (bez rozgałęzień 44 km). Dopłynąć do niego można malutkim dopływem Drwęcy - Skarlanką. Dlatego też wyprawę warto rozpocząć w stanicy wodnej PTTK, np. nad jeziorem Bachotek. Jeziora należące do Pojezierza Brodnickiego tworzą dwa główne, prawie równoległe ciągi: wschodni, połączony rzeką Skarlanką, składa się z jezior: Bachotek (z piękną wyspą pośrodku), Strażyń (znajduje się tam tama młyńska - trzeba przenieść kajaki ok. 100 m), Kurzyny (uwaga na muliste i grząskie dno), Robotno (dużo dobrych miejsc na biwak), Dębno, Wielkie Partęczyny (największe - 3,4 km kw. z trzema wyspami), Łąkorz (brzegi zarośnięte, trudno o miejsce pod namiot), Pawłówko i Głowińskie (przepiękna południowo-zachodnia zatoka) z odgałęzieniem od jeziora Strażyń na Zbiczno i Ciche (trudno dostępne, z wysepką). Ciąg zachodni to: Mieliwo (bardzo malownicze), Sośno (dużo miejsc do biwakowania), Najmówka (zwane też Łąki, na południowym krańcu łączy się z Wysokim Brodnem), Foluszek (okrągłe, o średnicy 0,25 km), Wysokie Brodno i Niskie Brodno (na południowym krańcu leży Brodnica).